Cześć Niepokalanej!
Drodzy Rycerze!
Oto znowu przyroda wokoło nas przywdziewa majową szatę. Podobne zjawisko dokonuje się też na płaszczyźnie duchowej. Wiele dusz przystraja się w majowe szaty, czyli w szczególny sposób zwraca się w miesiącu maju ku swojej Pani i Matce, ku Najświętszej Maryi Pannie.
„Maj, miesiąc Maryi! Opisze go, wyrazi cały jego nastrój jedno słowo: do Matki! Bo jak dziecię, które dawno nie widziało matki, biegnie z utęsknieniem w jej objęcia – tak również serca ludzkie z siłą jakąś nieprzepartą spieszą do Maryi, by w tym Jej miesiącu bliżej Niej być, wtulić się w Jej matczyne objęcia, na sercu Jej złożyć swe troski, znaleźć ukojenie. I dusze wszystkie – niby te kwiatki wiosenne, wychylające główki ku promieniom słonecznym – zwracają się do Matki niebieskiej, aby w cieple Jej miłości ożyć i umocnić się. Jak srebrzyste dzwonki skowrończe na świeżym, wiosennym powietrzu, rozdzwania się w sercach katolickich ten słodki, przez anioła z nieba przyniesiony śpiew, przecudna modlitwa, wyssana przez każdego z nas z mlekiem matki, modlitwa, co jak świeży plaster miodu rozlewa się na ustach, a rozkoszą napełnia duszę – Ave Maria… Zdrowaś Mario… I jak długa i szeroka Polska, od sinych fal Bałtyku, po piętrzące się turnie Tatr, od równin nadodrzańskich po kresowe stanice, płynie ta modlitwa, niby rzeka jakaś olbrzymia, do stóp Królowej świata, Królowej Polski, Matki naszej najczulszej. Płynie ta modlitwa z ufnością, którą potwierdzają i potęgują doświadczenia milionów istnień ludzkich i bieg długich stuleci – że Najświętsza Maryja Panna nas nie zawiedzie. O tak, Matka niebieska nigdy nie zawodzi! Jest nazbyt potężna, nazbyt dobra, nazbyt kochająca, by Jej miało zabraknąć środków do ratowania swych dzieci, z ufnością wyciągających do Niej ramiona”.
Z całego serca życzę Wam, drodzy Rycerze, i samemu sobie, byśmy wszyscy w maju odnowili swoją gorliwość w miłości i służbie dla Maryi.
W Niepokalanej,
Wasz współrycerz