Maryja i Tajemnica Kielicha

Rola Maryi podczas Ofiary Mszy Świętej jest wpisana w symbolikę kielicha. Jest Ona najczystszym, złotym naczyniem, które Bóg obrał na swoje mieszkanie. Liturgia podkreśla, że ofiarowana jest nie tylko zawartość kielicha, ale sam kielich („ofiarujemy Ci kielich zbawienia …”, „kielich mojej krwi” itp.), aby dyskretnie zasugerować, że jedyna Ofiara Chrystusa jest jednak także ofiarą Maryi. A więc przyjście i oddanie Nowego Adama jest nierozerwalnie związane z oddaniem Nowej Ewy: ofiarą Odkupiciela i Współodkupicielki.
Jakie są właściwości kielicha i jakie ma to znaczenie dla naszego życia? Po pierwsze, metal szlachetny w olśniewającym pięknie: wezwanie, by coraz bardziej oczyszczać się z każdej plamy grzechu, a także z tego, co ziemskie i bezwartościowe. Następnie wgląd w to, jak cenne jest nasze życie, nasze ciało, a zwłaszcza nasza dusza. Stworzone na obraz i podobieństwo Boże, ozdobione pięknym wcieleniem Niepokalanej, dla Niego. Ten kielich sam w sobie jest dość pusty, dość ubogi. Nie ma w nim nic ze świata, nie ma drobinki kurzu, nic ziemskiego, jakkolwiek piękne może być. Ta postawa całkowitego opróżnienia, całkowitego oderwania od siebie, całkowitego duchowego ubóstwa jest istotną cechą Niepokalanej: nie ma dla siebie nic, nie myśli o sobie, jest całkowicie uboga i opróżniona z siebie. Dlatego można powiedzieć, że jej ego nie istnieje. Jest to jedyna możliwa postawa stworzenia wobec Stwórcy, gdy ten pochyla się w nieskończonym miłosierdziu do naszej nicości, aby ją wypełnić. Kielich jest więc całkiem otwarty na to, co jest nad nim. Boki kielicha są jak rozpostarte dłonie, pełne tęsknoty i oddania. Jest niczym dziewicze Serce Maryi, które żyje w ciągłym oczekiwaniu Boga i dla Niego, zupełnie jak Oblubienica czeka na swego Oblubieńca. Wszystkie Jej myśli, słowa i czyny są skierowane ku Niemu, całkowicie dla Niego. Maryja ofiaruje nam tęsknotę za Bogiem i oczyszcza nasze serca ze wszystkich nieuporządkowanych pragnień, które nas ściągają.
Ta tęsknota zostaje spełniona przez poświęcenie i komunię. Otwarte serce otrzymuje Boskie światło i ciepłą, płynącą krew życia. To jest cel, dla którego istnieje kielich, i tylko w tym celu: aby mogła w nim nastąpić przemiana, tj. aby Chrystus odnowił w Nim swoje życie, swoje cierpienie i śmierć. Jednak wiąże się to z jednością naszej woli z wolą Bożą, tak jak Maryja była zjednoczona z Chrystusem w najwyższym posłuszeństwie.

Serce Maryi jest żywym ołtarzem, na którym składamy ofiarę. Jej przebite Serce jest także nośnikiem na ołtarzu, którego bicie jest niczym liturgia. To kadzielnica, w której wiara, nadzieja, miłość i adoracja całego świata wznoszą się jak kadzidło przed oblicze zabitego Baranka. Jest niczym chór, tej Wzniosłej Mszy, przewyższającej zarazem wszystkie Anioły.
Czy cisza cudownych cierpień Maryi nie przypominała śpiewu tajemnych, niewypowiedzianych pieśni do zachwyconego ucha krwawej Ofiary?(o. Faber)

www.fsspx.news