Pismo Święte zachowało dla nas drogocenne pozdrowienie anioła Gabriela skierowane do Maryi Panny podczas Zwiastowania. W jednym krótkim zdaniu mówi: „Bądź pozdrowiona, łaski pełna, Pan z tobą […]” (Łk 1,28).

Papież Pius IX opisał ową pełnię łaski, gdy wyjaśniał tajemnicę Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny: „A przeto daleko więcej niż kogokolwiek z duchów anielskich i wszystkich innych niebian obsypał Ją [Bóg] obfitością darów zaczerpniętych ze skarbnicy bóstwa […] i tak wielką niewinnością i świętością, o jakiej po Bogu u nikogo innego nawet pomyśleć nie można […]” (Bulla „Ineffabilis Deus”).

Wyjaśnienie Piusa IX potwierdza wyjątkową świętość Maryi od momentu Jej poczęcia. Jest prawdą wiary, że Matka Boża posiadała pełnię łaski, pełnię daleko większą niż jakiekolwiek inne stworzenie.

Na podstawie tego, co św. Tomasz mówi (III, 7; 27,5) o świętym człowieczeństwie Chrystusa, możemy przedstawić dwa następujące argumenty:

1. 1.

Im bliżej jakieś stworzenie jest źródła czegoś, z czego czerpie, tym bardziej godzi się, by czerpało zeń obficiej. Zatem, Chrystus jest zasadą łaski uświęcającej (jako Bóg, jako że jest całkowicie pierwszą przyczyną, jako Człowiek, jako że jest narzędziem w rękach Boga), a Maryja jest osobą będącą najbliżej Chrystusa. Godziło się zatem, by Maryja otrzymała największą pełnię łaski.

1. 2.

Godzi się, aby ten, kto przekazuje łaski, sam posiadał łaskę uświęcającą. Maryja (jako Pośredniczka) przekazuje wszystkie łaski. Godzi się więc, by sama posiadała łaskę uświęcającą w wysokim stopniu.

Czym jest owa pełnia?

Pytanie o łaskę pojawia się w odniesieniu do Wcielenia Słowa i pozwala na dwa rozróżnienia (III, 7, 9-11).

Łaska jest darem Boga, który jest nam wlany i nas przemienia

Owa przemiana może być bardziej lub mniej radykalna, bardziej lub mniej intensywna, podobnie jak ciało ogrzewane przez ogień odczuwa więcej lub mniej ciepła.

Daje nam ona również zdolność do działania w nowy sposób. Otrzymana łaska skłania nas do różnego rodzaju działań, obejmuje różną liczbę nadprzyrodzonych działań: rozlewa się bardziej lub mniej rozlegle.

Pełnię łaski można znaleźć w odniesieniu do obu tych aspektów.

Owa pełnia może być doskonała lub niedoskonała

Jeśli jest doskonała, jest całkowitą pełnią. Nie ma granic.

Lecz jeśli jest ograniczoną zdolnością do przyjęcia jej przez tego, kto ją otrzymuje, jest niedoskonała, względna. Bóg daje ją w takim stopniu, w jakim może być przyjęta, w stopniu, w jakim jest konieczna ze względu na Jego Boski plan.

Według św. Tomasza jedynie Chrystus posiadał łaskę w całkowitej pełni, zarówno co do stopnia jej intensywności, jak i mocy oddziaływania. Najświętsza Maryja Panna posiadała zatem względną pełnię łaski (por. III, 27, 5 ad 1), innymi słowy, wszelką łaskę potrzebną do tego, by być godną Matką Boga.

Jako że ta misja była najszlachetniejszą ze wszystkich misji ze względu na swoje następstwa związane ze spełnieniem się dzieła Wcielenia, jest to największa względna pełnia łaski udzielona kiedykolwiek człowiekowi lub aniołowi.

Łaska uświęcająca czyni nas przybranymi dziećmi Bożymi. Podobnie miało to miejsce w przypadku Najświętszej Maryi Panny. A przybranie daje prawo do odziedziczenia Nieba w takim stopniu, w jakim w momencie śmierci byliśmy przepełnieni nadprzyrodzoną miłością. Nadprzyrodzona miłość Najświętszej Maryi Panny była największą, po miłości samego Chrystusa, dlatego też odbiera Ona w Niebie największą chwałę.

Wreszcie, Chrystus nie jest przybranym synem Ojca, lecz jest odwiecznie Jego prawdziwym Synem. Z tego zaś powodu, według porządku przybranego dziecięctwa, Najświętsza Maryja Panna zajmuje pierwsze miejsce. Jest pierwszą przybraną córką Boga.

Fsspx.news