Termin „wniebowzięcie“ oznacza: wzięcie do nieba na mocy, której nie można przypisać przede wszystkim Maryi Dziewicy. Jednakże moc ta należy do niej dzięki cechom chwalebnego ciała. Jest to więc zmiana lokalna, której punktem wyjścia jest obecność ciała na ziemi, a końcem obecność ciała zjednoczonego z duszą w niebie.

Kwestia tego, co kryje się za terminem „zaśnięcie“ Maryi Panny – śmierć czy zwykły sen – nie będzie tutaj rozważana. Obie opinie są dopuszczalne, a Magisterium nie rozstrzygnęło tej kwestii.

Papież Pius XII w piękny sposób podsumował tę tradycję w bulli, która definiuje dogmat o Wniebowzięciu.

Świadectwa Ojców Kościoła

Grzegorz z Tours: „Jezus ukazał się im ponownie i unosząc w obłoku to święte ciało [Dziewicy], sprawił, że zostało ono przeniesione do raju, gdzie teraz Maryja, odzyskawszy duszę, cieszy się wraz z wybranymi Bożymi dobrami wieczności, która nigdy się nie skończy“.

Modest z Jerozolimy: „Chrystus wzbudził Ją z martwych i uniósł do siebie w miejsce tylko Jemu znane“.

Święty Jan Damasceński również potwierdza Wniebowzięcie Maryi.

Magisterium Kościoła

Papież Pius XII w „Konstytucji Apostolskiej Munificentissimus Deus“ oświadcza: „Potwierdzamy, ogłaszamy i ustanawiamy jako dogmat przez Boga objawiony, że niepokalana Bogarodzica zawsze Dziewica Maryja, po zakończeniu biegu życia ziemskiego, została z ciałem i duszą wzięta do niebieskiej chwały“, DzS 3903. Nie ma mowy o fakcie śmierci ani o okolicznościach.

Tak więc częścią wiary jest to, że Maryja Dziewica pod koniec swego ziemskiego życia została wzięta do nieba z ciałem i duszą.

Ojcowie Kościoła i teologowie wskazują na wielką stosowność tej tajemnicy.

Godność Matki Bożej jest podstawą wszystkich przywilejów Dziewicy: wyjaśnia także Wniebowzięcie.

Pełnia łaski i niepokalane poczęcie wyjaśniają, że Matka Boża została uwolniona od zepsucia grobu: uwolniona od przekleństwa Ewy.

Jedyny w swoim rodzaju udział w odkupieniu wymaga jedynego w swoim rodzaju udziału w owocach odkupienia.

Zwycięstwo Niepokalanej nad grzechem musi być całkowite. Śmierć jest jednak ceną za grzech. Dlatego, jeśli Dziewica Maryja odnosi z Chrystusem całkowite zwycięstwo nad grzechem, to zwycięstwo to musi obejmować także triumf nad śmiercią: przynajmniej wczesne zmartwychwstanie.

Również synowska pobożność Jezusa wymaga łaski tego rodzaju, tak jak wymaga szczególnego ukazania się zmartwychwstałego Jezusa Maryi, której objawił się On w noc wielkanocną.

Jeśli Matka Boża nie żyje obecnie w niebie, Jezus nie może być obecnie nazywany Synem Maryi, ponieważ Jego Matki już nie ma, śmierć położyła kres ludzkiej naturze i osobie. To osoba ludzka jest wyrazem doczesnego synostwa Jezusa.

Pius XII posługuje się w rozważaniach nad definicją dogmatu zasadą nadawania przywilejów: należy przyjąć, że w Najświętszej Dziewicy jest to, co najdoskonalsze. Tak więc Wniebowzięcie Najświętszej Maryi Panny jest ukoronowaniem jej przywilejów wyjątkowej czystości.

Ponieważ Najświętsza Maria Panna została poczęta bez grzechu i w stanie łaski, dziewiczo poczęła Syna Bożego i została zachowana od rozkładu w grobie, uniknęła w ten sposób wszystkich niebezpieczeństw zepsucia, zawinionego lub niezawinionego, które nękają rodzaj ludzki od czasu grzechu pierworodnego.

Fsspx.news