Spis Treści

1. Rok 1917
2. Rozwój M.I.
3. Zdradzenie M.I. po Soborze Watykańskim

1. Rok 1917

Rok 1917 był rokiem rewolucji październikowej w Rosji, ale również w tym roku miały miejsce objawienia Matki Bożej w Fatimie!

W Rzymie masoneria obchodziła swoją dwusetną rocznicę powstania. Gdziekolwiek się spojrzało, można było zobaczyć flagi i plakaty przedstawiające św. Michała Archanioła pokonanego i podeptanego przez Lucyfera. Długie procesje pokonywały drogę przez Wieczne Miasto kierując się w stronę Placu Świętego Piotra. Uczestnicy marszu śpiewali bluźniercze pieśni i nieśli sztandary z hasłami takimi jak: „Szatan będzie rządzić w Watykanie, a Papież będzie jego sługą”.

W tym samym czasie w Rzymie znalazł się młody polski franciszkanin: brat Maksymilian Maria Kolbe, student teologii na Uniwersytecie Gregoriańskim. Był świadkiem tych groźnych manifestacji

„Czy to możliwe”, zadał sobie pytanie, „że nasi wrogowie dokonują takiego pokazu siły, aby nas pokonać, kiedy my kładziemy ręce na kolanach i nie robimy nic? W końcu, czy my nie mamy dużo potężniejszej broni; czy nie możemy liczyć na całe Niebo, a zwłaszcza na Niepokalaną?”

Młody brat zakonny rozważał Pismo Święte, dzieła Ojców Kościoła, nauczanie św. Ludwika Marii Grignion de Montforta; rozważał także dogmat o Niepokalanym Poczęciu, jak również znaczenie objawień Matki Bożej w Lourdes. W rzeczywistości, wszystkie te prawdy i tajemnice mają nie tylko znaczenie duchowe, ale są również niezwykle praktyczne ze względu na ich znaczenie społeczne.

„Nieskazitelna Dziewica, pogromczyni wszystkich herezji, nie wycofa się przed wrogiem, który podnosi swoją głowę przeciwko Niej. Kiedy odnajdzie wierne sługi, którzy będą posłuszni Jej rozkazom, odniesie nowe zwycięstwa, większe, niż możemy to sobie wyobrazić”.

W 1917 r. w Rzymie obchodzono kolejną rocznicę, tym razem jednak dnia zwycięstwa Niepokalanej: gwałtownego nawrócenia Żyda Alfonsa Ratisbonne’a w roku 1842, dzięki łaskom otrzymanym przez Cudowny Medalik.

Ten zbieg okoliczności był inspiracją dla br. Maksymiliana do założenia Rycerstwa Niepokalanej. Jej emblematem stał się Cudowny Medalik.

Trzy dni po cudzie słońca w Fatimie, 16 października 1917 r., za zgodą przełożonego, br. Maksymilian wraz z sześcioma współbraćmi założył Militia Immaculatae (M.I.), klęcząc przed ołtarzem Matki Bożej w kaplicy Kolegium Serafickiego w Rzymie.

2. Rozwój M.I.

Rok po założeniu, Rycerstwo Niepokalanej otrzymało błogosławieństwo apostolskie od papieża Benedykta XV, błogosławieństwo to było wielokrotnie odnawiane przez jego następców.

2 stycznia 1922 r. Wikariat Rzymski zatwierdził je jako stowarzyszenie pobożne [Pia Unio]. W 1927 r. M.I. zostało wyniesione do godności stowarzyszenia Pia Unio Primaria, co oznacza, że M.I. mogło wszędzie zakładać filie.

Odtąd M.I. w cudowny sposób rozprzestrzeniło się na całym świecie, docierając nawet na daleki wschód.

W 1933 r., zaledwie sześć lat po założeniu Niepokalanowa, dom macierzysty liczył 762 braci zakonnych, którzy gorliwie poświęcali się maryjnemu apostolatowi w każdej możliwej formie, zwłaszcza poprzez publikacje katolickie.

W 1939 r.  „Rycerz Niepokalanej” ukazywał się w nakładzie do 750 000 egzemplarzy.

W 1942 r., na 25-lecie założenia Rycerstwa Niepokalanej, Stowarzyszenie otrzymało od papieża Piusa XII nową aprobatę, z wyrazami uznania i apostolskim błogosławieństwem.

 Do czasu Soboru Watykańskiego II M.I. liczyło 500 domów na pięciu kontynentach i około 3 milionów członków.

3. Zdradzenie M.I. po Drugim Soborze Watykańskim.

Rewolucja zainspirowana przez Sobór Watykański II nie oszczędziła M.I. i wprowadziła tam  radykalne zmiany.

1. NAZWA

Krytycy Rycerstwa Niepokalanej i wszystkiego, co odnosi się do Dziewicy Maryi, zaatakowali przede wszystkim nazwę “Militia Immaculatae” i zmienili ją na “Misję Niepokalanej”, usuwając w ten sposób bojowy, obronny i zwycięski charakter Niepokalanowa, który nie odpowiadał fałszywym zasadom wolności religijnej i soborowego pacyfizmu.

Wkrótce po tym, [nowe] statuty zostały przystosowane do ducha Soboru. Źródłem cytatów są niemal wyłącznie teksty soborowe oraz pisma papieży Pawła VI i Jana Pawła II, z kilkoma wyjątkami cytatów ze św. Maksymiliana.

2. CEL

Zmienione statuty ukazują zupełnie nowy cel M.I.: już nie ma żadnej wzmianki o nawróceniu masonów, heretyków, itp.

Nawet akt strzelisty M.I. („O Maryjo, bez grzechu pierworodnego poczęta, …”) został pozbawiony ostatniego zdania, które (pod wpływem Bożej inspiracji) zostało dodane przez założyciela: „(…) i za wszystkimi, którzy się do Ciebie nie uciekają, a zwłaszcza za masonami i poleconymi Tobie.”

Podobnie: nawrócenie dusz, walka z błędami oraz wysiłki w celu sprowadzenia odszczepieńców z powrotem na łono Świętej Matki Kościoła są nieobecne w nowych statutach. Nie wymienia się szatana, najgorszego wroga Niepokalanej i dusz, stąd też logiczny brak wzmianki o zbawieniu tych dusz, które muszą być wydarte za wszelką cenę z otchłani piekielnych.

3. ISTOTA (M.I.)

Co do istoty, wciąż mówi się o całkowitym poświęceniu się Maryi, ale radykalnie zmieniono rozumienie tego, co to konkretnie oznacza: żadnego słowa o posłuszeństwie woli Niepokalanej; zamiast apostolatu szerzenia prawdziwej wiary, skupiono się na działalności na rzecz promowania godności osoby ludzkiej i ochronie życia.

Najświętsza Maryja Panna jest przedstawiana tak, jakby była jednym z przykładów do naśladowania, a nie jako pewny środek uświęcenia i nasza jedyna nadzieja na osiągnięcie świętości.

Z drugiej strony, nowe statuty milczą o tym, co św. Maksymilian nazywa „praktycznym zastosowaniem dogmatu o Niepokalanym Poczęciu”, a mianowicie o Jej czynnym udziale jako pośredniczki wszystkich łask (prawda, która przez II Sobór Watykański została uczyniona dyskusyjną opinią), zwłaszcza łask nawrócenia i uświęcenia.

Tym sposobem zaprzecza się temu, co przez założyciela zostało uznane za fundament całego dzieła: „Wszystkie dzieła MI są oparte na tej prawdzie, że Maryja jest pośredniczką wszystkich łask. Gdyby tak nie było, nasza praca i wysiłki byłyby daremne.” (Konferencja, 6 czerwca 1933)