Boże Narodzenie

„Którego Panna porodziła, tego też uczciła”

(antyfona Senex do Magnificat urocz. Oczyszczenia NMP)

1. Maryja i Józef oddają hołd Boskiemu Dzieciątku.

W liturgii Oczyszczenia Najświętszej Maryi Panny znajdujemy takie o Niej powiedzenie: Ipsum quem genuit, adoravit czyli że Maryja po porodzeniu Boskiego Dzieciątka z najgłębszym uszanowaniem przed Nim upadła i cześć Mu oddała. Nie wyobrażajmy sobie, że pierwszym Jej odruchem było obsypanie pieszczotami Boskiego Dzieciątka. Zapewne tego nie brakło, ale Maryja była duszą wiary, głębiej wierzyła niż odczuwała. Przede wszystkim wierzyła, że to Dziecię, którego jest Matką, jest najpierw Bogiem. Była szczęśliwą, nader szczęśliwą z posiadania swego Dziecięcia i tak z uczuciami swego gorąco miłującego serca łączyła adorację pokornego stworzenia. Wszystko wokół Niej znikło, o wszystkim zapomniała, tylko z najgłębszą czcią adorując wpatrywała się w Boskie Dziecię. Wszystkie swoje uczucia i myśli Jemu samemu poświęcała. O Nim tylko myślała, o tej małej nieskończenie miłej istotce ludzkiej, która stała się teraz Jej zupełną i całkowitą własnością, Jej Synem, Jej Jezusem. Pochyla głowę nad żłóbkiem a z Jej ust wydobywają się słowa: „Mój Jezu, mój Boże”. Podobnie jak najszczęśliwsza Matka także św. Józef, żywiciel i opiekun Jezusa, upadł w najgłębszej pokorze na kolana przed Panem nieba i ziemi, który teraz w tak miłej postaci spoczywał przed nim w żłóbku. Serca Maryi i Józefa podobne były do dwóch serafinów rozpalonych miłością przed tronem Boga. W powietrzu tymczasem rozbrzmiewała chwała śpiewana przez aniołów.

2. Powinniśmy naśladować przykład Maryi i Józefa.

Odkąd Syn Boży zjawił się w ludzkim ciele na ziemi, stało się dla nas bardzo łatwą rzeczą oddawanie czci Bogu. Poganie natworzyli sobie bożków z kamienia i drewna, chcieli bowiem mieć Boga blisko i uchwytnego. Chrystus prześcignął najśmielsze pragnienia ludzkie, stał się jednym z nas; mamy Go między sobą. Wielki Bóg, który dla odkupienia ludzkości przyszedł na ten świat, przyjął postać dzieciątka, abyśmy Go przynajmniej w tej postaci mogli miłować i adorować, skoro Go w Jego nieskończonej wielkości Bóstwa nie dość poznajemy i miłujemy. Jeśli Dawid w poczuciu wielkości i majestatu Boga wołał: „Wielki jest Pan i chwalebny bardzo” (Ps 47, 2), to ty na widok tego biednego Dzieciątka w żłóbku możesz powiedzieć za św. Bernardem: „Mały jest Pan i miły bardzo”. Tak, ta mała, słaba Dziecina jest owym wielkim Bogiem, który swoją wszechmocą stworzył niebo i ziemię, a swoją mądrością wszystkim rządzi i przez swoją Opatrzność kieruje. Ono jest Królem wszystkich królów, przed którym cherubini stoją zasłaniając oblicza, pod którym drży ziemia i służy za podnóżek Jego stopom. I oto ten Najwyższy spoczywa teraz w największym ubóstwie na garści słomy. Nieogarniony daje się rękom ludzkim owinąć w pieluszki, wszechmocny drży i płacze z zimna i cierpi we wszystkim wielką nędzę. Czy serca nasze na widok tego cudu Boskiej Miłości nie zapalą się niezmierną miłością? Niech nas nie wprowadza w błąd Jego słabość, Jego ubóstwo i niepozorność. Wszystko to powinno być dla nas zachętą do miłości.

Modlitwa

O nieskończony Majestacie Boży, dla mnie tak głęboko uniżony, o Boskie Dziecię, mój Stwórco i Odkupicielu! W pokorze i uszanowaniu rzucam się do stóp Twoich, aby Cię z całej duszy uczcić i umiłować. Łączę uczucia mego nabożeństwa z uczuciami Twej najświętszej Matki, Twego umiłowanego Opiekuna i wszystkich świętych, którzy byli szczególnymi czcicielami tajemnic Twojego Dziecięctwa. Obym mógł Cię coraz lepiej poznawać, a przez to coraz serdeczniej miłować! Wyznaję Ci, że w Tobie mam mego Boga, w Tobie najwyższego Pana, w Tobie najwyższe Dobro i szczęście, i wszystko. Bez Ciebie niczego bym już nie chciał, „bo cóż ja mam na niebie albo czego chciałbym na ziemi oprócz Ciebie? (…) Boże serca mego, Boże na wieki!” (Ps 72, 25-26). Amen.

(za: o. Jerzy od św. Józefa, Chleb powszedni. Rozmyślania na wszystkie dni roku kościelnego, Wyd. OO. Karmelitów Bosych Kraków 1959, t. I, s. 88-89)