„Wszyscy, którzy będą go nosić, dostąpią wielkich łask. Łaski będą obfite dla tych, którzy nosić go będą z ufnością.”

Znak miłości

Cudowny Medalik jest jednym z uznanych przez Kościół katolicki sakramentaliów, znakiem zewnętrznym z wewnętrznym oddziaływaniem. Sakramentalia nie działają same z siebie, lecz wyjednują błogosławieństwo Boże na podstawie modlitw i zasług Kościoła, a ich skuteczność zależy także od usposobienia i przygotowania tego, który je przyjmuje i z nich korzysta. Dlatego Medalik musi zostać poświęcony przez księdza, aby spoczęło na nim błogosławieństwo Boże.

Medalik jest znakiem miłości naszej Niebieskiej Matki do swoich dzieci. Jeśli nosimy Medalik na znak tego, że jesteśmy dziećmi Maryi i z ufnością w to, że Maryja poprzez ten Medalik udzieli nam opieki i błogosławieństwa, to Medalik stanie się także znakiem naszej miłości do Maryi.

Pochodzenie Medalika

27 listopada 1830 r. Najświętsza Panna Maryja ukazała się nowicjuszce Katarzynie Labouré ze Zgromadzenia Sióstr Miłosierdzia św. Wincentego à Paulo w Paryżu. Stojąca na kuli ziemskiej Najświętsza Dziewica miażdży stopami głowę węża – szatana. Nawiązuje to do pierwszej księgi Biblii, Księgi Rodzaju (3, 15), gdzie Bóg mówi do szatańskiego węża: „Wprowadzam nieprzyjaźń między ciebie a Niewiastę oraz między potomstwo twoje, a potomstwo Jej; Ona zdepcze głowę twoją.”.

Katarzyna zobaczyła Matkę Bożą ze wspaniałymi pierścieniami kamieni na palcach, z których wychodziły świetliste promienie, osnuwające całą postać Maryi światłem. Wyjaśniła: „Promienie są symbolem łask Bożych, które wylewam na wszystkich, którzy mnie o to proszą.”.

Następnie uformowała się wokół Panny owalna rama, na której złotymi literami było napisane: „O Maryjo bez grzechu poczęta, módl się za nami, którzy się do Ciebie uciekamy.”.
Jednocześnie siostra usłyszała głos, który jej powiedział: „Postaraj się o wybicie medalika według tego wzoru: wszyscy, którzy go będą nosić, otrzymają wielkie łaski. Łaski będą obfite dla tych, którzy nosić go będą z ufnością.”.

Później siostra zobaczyła, jak powinna wyglądać tylna część Medalika: M (jak Maryja) pod krzyżem. Poniżej dwa serca: Jezusa i Maryi, a wokół 12 gwiazd (por. Ap 12, 1). W kolejnym objawieniu Matka Boża powtórzyła polecenie wybicia Medalika.

Resztę życia siostra Katarzyna spędziła w klasztorze, służąc biednym i chorym aż do śmierci w roku 1876. Katarzyna Labouré szczególnie odznaczała się dziecięcą miłością do Maryi i pokorą. Przez całe swoje życie nie opowiedziała nikomu, oprócz swoich przełożonych, o objawieniu. Jej ciało spoczywa do dzisiaj w stanie nienaruszonym w Paryżu, w kaplicy przy Rue du Bac.

Dlaczego „Cudowny”?

Medalik szybko zdobył serca wiernych i ludzie nadali mu przydomek: „Cudowny”, ponieważ poprzez ten Medalik od samego początku miało miejsce dużo cudów. Wiele spektakularnych nawróceń i uzdrowień przyczyniło się do jego rozpowszechnienia. Jeszcze za życia św. Katarzyny zostało wybitych aż ponad miliard. Maryja dotrzymała obietnicy. Niezliczone są łaski, których udzieliła poprzez Medalik Jej Niepokalanego Poczęcia: nawrócenie dusz, cudowne uzdrowienia z różnych chorób, pomoc w wielkich trudnościach i ucisku, ratunek w niebezpieczeństwie śmierci.

Cudowny Medalik to prezent od matczynego Serca Maryi. Ta miłość i moc Jej Niepokalanego Serca powinna dotrzeć do wszystkich ludzi na świecie, by mogli odnaleźć drogę do zbawienia.

Posłuchaj proszę słów Matki Bożej! Noś Medalik z głębokim szacunkiem i ufnością oraz staraj się go rozpowszechniać, gdzie tylko to możliwe.

Odmawiaj często krótką modlitwę z medalika: „O Maryjo bez grzechu poczęta, módl się za nami, którzy się do Ciebie uciekamy.”.