Wszystko, co ktoś czyni, czyni w jakimś celu.

Kiedy Bóg wychodzi poniekąd ze swojego najgłębszego trynitarnego życia aby tworzyć, zawsze ma na myśli cel, dla którego to wszystko robi, a mianowicie „u chwale sławy łaski swojej“ (Ef 1, 6). On, Jezus Chrystus, jest spadkobiercą wieków, omegą, celem, do którego wszyscy od wieczności są przeznaczeni.

Św. Wawrzyniec z Brindisi pisze:

Ku swojej — Chrystusa — chwale Bóg powołał do istnienia wszechświat. (…) Kiedy Bóg przystąpił do kreślenia planów swego królewskiego zamku na tym świecie, wyznaczył Jezusa Chrystusa na bezpieczny, mocny, solidny fundament, który zawsze gwarantuje odnowę budowli, jeśli ulegnie ona zniszczeniu w czasie burzy.

Skoro Stwórca świata strukturę swojego świata wraz z istnieniem tegoż, z jego łaską i wspaniałością, w ten sposób oparł na Jezusie Chrystusie, to może On kochać wszystko tylko ze względu na Chrystusa. Całe stworzenie, Kościół i raj, przyroda i wszystko nadprzyrodzone, jest ucztą królewską, którą królewski Bóg urządza w zaszczytnej miłości do swego królewskiego syna. (św. Wawrzyniec z Brindisi).

Jeśli więc Jezus Chrystus jako osoba, syn Maryi, jest celem, dla którego świat został stworzony, to Maryja również jest celem, w Jezusie i w zależności od niego.

Wielki egzegeta Cornelius a Lapide komentuje dwa zdania z Księgi Mądrości: „Sprawiłam, że na niebie wzeszła światłość nieustająca“ (Syr 24, 6).

„Ja, Mądrość, wylałam rzeki“ (Syr 24,40):

W sensie dosłownym należy przeczytać: to ja byłem przyczyną, że Bóg stworzył światło, niebo, morze, rzeki i cały wszechświat. Albowiem Boże dzieło zostało ustanowione jako cel usprawiedliwienia i uwielbienia świętych, dzieło, które Jezus Chrystus wykonał przez błogosławioną Dziewicę. Porządek natury został bowiem stworzony dla porządku łaski.

Ponieważ Najświętsza Panna jest Matką Jezusa Chrystusa i poprzez to Pośredniczką całego porządku łaski ustanowionego przez Chrystusa, dlatego z tego samego powodu stała się docelową przyczyną stworzenia wszechświata.

Celem wszechświata jest mianowicie Jezus Chrystus, jego Matka i święci. Oznacza to, że ten wszechświat został stworzony, aby święci mogli cieszyć się łaską i wieczną chwałą za pośrednictwem Chrystusa i Najświętszej Dziewicy.

Chociaż Chrystus i Maria są częściami wszechświata i w konsekwencji w sensie przyczyny materialnej są późniejsi od wszechświata, to jednak są wcześniejsi od wszechświata pod względem przyczyny docelowej. Dlatego między stworzeniem wszechświata a przyjściem Jezusa Chrystusa i błogosławionej Dziewicy istnieje pewna współzależność: Bóg nie chciał, aby narodzenie Jezusa i Maryi miało miejsce inaczej niż na tym świecie.

Bóg nie chciał również, aby ten świat istniał bez Jezusa i Maryi; świat, który stworzył z ich powodu. Chciał, aby cały wszechświat, a także porządek łaski odnosił się do Chrystusa i błogosławionej Dziewicy i był przyporządkowany zarówno jako ich uzupełnienie, jak i cel.

Zatem Jezus Chrystus i Najświętsza Dziewica są ostateczną przyczyną stworzenia wszechświata, a jednocześnie są jego przyczyną formalną, tj. jego archetypem, jego pierwotną ideą. Albowiem porządek łask, w którym Chrystus i Maryja zajmują pierwsze miejsce, jest ideą i archetypem, według którego Bóg stworzył i zorganizował porządek natury i całego wszechświata.

Stwierdzamy więc ze zdumieniem, że Bóg już na początku swojej zewnętrznej pracy ma przy sobie błogosławioną Dziewicę. Ona jest pierwszym stworzeniem, wybranym przed założeniem świata, aby w Chrystusie i z Chrystusem być archetypem, pierwotnym planem, wzorem i docelową przyczyną wszystkich istot.

Przepełniony tą tajemnicą Ojciec Kolbe woła:

Dozwól mi chwalić Cię, Panno Przenajświętsza. (…) W Tobie Jednej bez porównania bardziej uwielbiony stał się Bóg, niż we wszystkich Świętych Swoich. Dla Ciebie stworzył Bóg świat. Dla Ciebie i mnie też Bóg do bytu powołał. Skądże mi to szczęście? O dozwól mi chwalić Cię, o Panno Przenajświętsza.

Fsspx.news