O modlitwie Anioł Pański

(według o. Rafała Kalinowskiego OCD)

Odmawiamy codziennie trzy razy na dzień Anioł Pański. Ten akt nabożny nic innego nie wyraża – jeno pamiątkę macierzyństwa. Stawi przed oczy nasze – mogącą być ujętą tylko w duchu wiary – tajemnicę zależności wcielenia Bożego od przyzwolenia na to Maryi. Na tym przyzwoleniu: „Niech mi się stanie według słowa twego” wzniosło się drzewo krzyża, na którym Bóg odkupił świat; otworzyło się źródło, z którego do skończenia wieków wylewać się na ludzkość łaski będą. Rozwarły się wrota królestwa Bożego, dotąd zawarte. Zamieszkał Zbawca na ołtarzach. Zajaśniały cuda potęgi wstawiennictwa Bogarodzicy-Dziewicy; wytyczyła się dla wierzących droga do naśladownictwa Matki Najświętszej; dla tych, co chcą korzystać z tego, co czynił i czyni przez Maryję Ten, o którym w pieśni Wielbi dusza moja Pana… czytamy: „I uczynił mi wielkie rzeczy Ten, który możny jest”… – Godłem zaś naśladownictwa są te krótkie wyrazy: „Niech się stanie według słowa twego!” – to jest w zupełnym poddaniu się woli Bożej; w stanie, do którego Bogu podobało się kogo wezwać. – Naśladować zaś kto bardziej powinien, aniżeli my, podwójnie synowie Maryi, abyśmy wierni w synostwie – z owoców macierzyństwa obfitować mogli, a szukając jedynie unum necessarium, czyli tego, co jedynie do zbawienia potrzebne, przez ucieczkę do Matki Boskiej i zachęcanie wszystkich do tej ucieczki, w zawiłej pielgrzymce życia i w otchłani rozruchów dzisiejszych czasów, łodzią życia bezpiecznie kierowali, oraz ustanie walk i rozjaśnienie widnokręgu życia wybłagać dla całej ludzkości mogli. – Co daj Boże!

(z: bł. Rafał Kalinowski: Świętymi bądźcie! Konferencje i teksty ascetyczne, Wyd. OO. Karmelitów Bosych Kraków 1987, s. 39)