Rosa Mistica

Róża Duchowa

(według kard. J. H. Newmana)

Maryja jest najpiękniejszym kwiatem, jaki kiedykolwiek oglądano w duchowym świecie. Tylko potęgą łaski Bożej można wytłumaczyć fakt, że z tej jałowej, pustej ziemi wyrastały kiedykolwiek kwiaty świętości i chwały. A Maryja jest ich Królową. Jest Królową kwiatów duchowych; przeto nazywa się Ją Różą, albowiem róża słusznie uważana jest za najpiękniejszy ze wszystkich kwiatów.

Ale ponadto nazywa się Ją Rosa mystica, czyli ukrytą Różą, bo „mistyczny” znaczy „ukryty”. Na czym więc polega to, że jest Ona przed nami „ukryta” bardziej niż inni święci? Co oznacza ten szczególny epitet, kiedy go właśnie do Niej stosujemy? Odpowiedź na to pytanie zbliża się do zrozumienia jednej z kilku racji, która skłania nas do wiary w zjednoczenie Jej świętego ciała z duszą i przeniesienia go do nieba niebawem po śmierci – zamiast tego, by miało długo czekać w grobie na powszechne zmartwychwstanie w Dniu Ostatecznym.

Oto ona: jeśli ciało Maryi nie zostało zabrane do nieba, to gdzież ono jest? Jak to się dzieje, że ukryte jest przed nami? Dlaczego nie słyszymy, że gdzieś – tu czy tam – jest Jej grób? Dlaczego nie odbywają się do niego pielgrzymki? Dlaczego nie pokazuje się Jej relikwii, tak jak relikwii innych świętych? Czyż najprostszy instynkt naszej natury nie skłania nas do czci wobec miejsc, gdzie pogrzebani są nasi zmarli? Ze czcią chowamy naszych wielkich ludzi. Święty Piotr mówi o grobie Dawida jako istniejącym w jego czasach, chociaż ów król umarł wieleset lat przedtem. Gdy ciało Pana naszego zdjęto z krzyża, złożono je w godziwym grobie. Tak samo uczczono już wcześniej św. Jana Chrzciciela – św. Marek mówi o jego grobie jako powszechnie znanym. Od najdawniejszych czasów wędrowali chrześcijanie z innych krajów do Jerozolimy, aby odwiedzać święte miejsca. A gdy skończyła się epoka prześladowań, jeszcze większą troską otaczali ciała świętych, takich jak Szczepan, Marek, Barnaba, Piotr, Paweł i inni apostołowie i męczennicy. Przenosili je do wielkich miast, a cząstki ich rozsyłali po różnych miejscach. Widzimy więc, że od samego początku aż do naszych czasów szczególnie znamienną cechą Kościoła jest owa tak bardzo troskliwa cześć dla ciał świętych. Jeśliby zaś istniał ktokolwiek, o kogo pod tym względem zatroszczono by się bardziej niż o innych, byłaby to przecież Matka Boża. Czemuż więc nic nie słyszymy o ciele Najświętszej Panny albo o Jej relikwiach? Dlaczego jest Ona do tego stopnia ukrytą Różą? Czy jest do pomyślenia, żeby ci, którzy z tak wielką czcią troszczyli się o ciała świętych i męczenników, mogli Ją zaniedbać – Ją, która była Królową męczenników i Królową świętych; Ją, która była Matką naszego Pana? To nie jest do pomyślenia. Dlaczego więc jest Ona do tego stopnia ukrytą Różą? Właśnie dlatego, że święte Jej ciało jest w niebie, a nie na ziemi.

(źródło: John Henry Newman, Rozmyślania i modlitwy. Sen Geroncjusza, IW Pax Warszawa 1985, s. 174-176)