Matka Boska Różańcowa

(cz. 1)

„Błogosławioną zwać mnie będą wszystkie narody”

(Łk 1, 48)

I. Nabożeństwo różańcowe czci Boga i Maryję

Modlitwa różańcowa ułatwia nam to, co jest pierwszym naszym obowiązkiem: chwalenie Boga i Maryi, Matki Bożej. Zwyczaj czczenia Maryi różańcem świętym jest bardzo chwalebny, gdyż prawdziwie Bogu i Maryi przynosi chwałę. Powiedział Bóg przez usta króla proroka: „Ofiaruj Bogu ofiarę chwały” (Ps 49, 14). Czyż modlitwa różańcowa nie jest ofiarą chwały Bożej, skoro zawiera w sobie tajemnicę największych dzieł Bożych, prośbę o wiarę, nadzieję i miłość, i jest wyznaniem wiary? Czy jest piękniejsza, pożyteczniejsza i Bogu milsza modlitwa jak Ojcze nasz, której nas nauczył sam Syn Boży, który wie najlepiej jaką mową powinniśmy się zwracać do Boga? Modlitwa ta zawiera wszystko, co służy chwale Bożej.

Przez różaniec czcimy także Maryję, a przez to wypełniamy, co Maryja przepowiedziała w Magnificat: „Oto odtąd błogosławioną zwać mnie będą wszystkie narody”. Wszystkie narody pozdrawiają Ją w różańcu jako „łaski pełną”, pełną dla siebie, przepełnioną dla nas. Okazujemy radość z Jej szczęścia, że Pan jest z Nią w szczególny sposób, błogosławimy Ją między niewiastami, a nawet między wszystkimi stworzeniami, uznajemy w Niej naszą najpotężniejszą i najdobrotliwszą pośredniczkę u Boga. Jest więc święty różaniec również wspaniałym wieńcem, w który wplatamy tyle róż, ile razy odmawiamy Pozdrowienie anielskie. Jest jak cenny sznur pereł, którym niczym naszyjnikiem zdobimy szyję Maryi, według słów Pieśni nad pieśniami: „Szyja Twoja jako klejnoty” (Pnp 1, 9).

II. Nabożeństwo różańcowe przynosi zaszczyt modlącemu się

Modlitwa różańcowa jest dalej bardzo zaszczytną dla pobożnie modlących się. Pozdrawiać Maryję, błogosławić Ją, jest zajęciem anielskim, gdyż to anioł pierwszy pozdrowił Maryję tym sposobem. Pozdrowienie anielskie ma początek u samego Boga, który posłał swego anioła, aby Ją pozdrowił w Jego imieniu. Jeśli więc dla archanioła Gabriela było najwyższym zaszczytem pozdrowić Maryję jako łaski pełną, to czyż i dla ciebie nie będzie zaszczytem przemówić do Królowej nieba i ziemi, i móc Ją pozdrowić Boskimi słowami? Kiedy odmawiasz różaniec, wówczas rozmawiasz z Bogiem i Maryją. Jaką zatem pobożność i uszanowanie powinieneś okazywać przy tej modlitwie, abyś nie zasługiwał na ten zarzut jaki spotkał lud wybrany: „Ten lud czci mnie tylko wargami, ale serce jego daleko jest ode mnie” (Mt 15, 8).

Aby różaniec był rzeczywiście modlitwą, musi posiadać te same przymioty, co i każda inna modlitwa. Istnieje rzeczywiste niebezpieczeństwo popadnięcia w zwyczaj bezmyślnego powtarzania wargami pacierzy i modlitw, nad które nie ma nic piękniejszego i milszego, co by można Bogu powiedzieć. Niech naszym szeptom towarzyszy zawsze uwaga na treść słów lub tajemnic różańcowych. Winniśmy być obecni w tej modlitwie i różańcem niejako opasani wewnętrznie. A najlepiej nam się to uda, gdy trwać będziemy w obecności Maryi.

Zwróćmy uwagę, że wymawiamy słowa samego Boga, jakie polecił powtórzyć jednemu z najwyższych aniołów. Zawierają one w streszczeniu wszystkie prawdy o Jezusie i Maryi. Jeśli będziemy z uwagą odmawiali różaniec, wówczas uczcimy rzeczywiście Maryję, a Ona również odpłaci nam wzajemnością: „Kto mnie czci, tego i ja uczczę” (1 Król 2, 30).

Modlitwa

O Najświętsza Panno Maryjo, cieszę się z wszystkiej czi, którą Tobie i Twemu Boskiemu Synowi oddaje cały Kościół przez nabożeństwo różańcowe. Uczyń mnie też godnym, abym Cię chwalił i czcił wraz z aniołami i świętymi. Niech Ci się spodoba codzienna ofiara chwały, którą tu na ziemi Ci składam, abym kiedyś w niebie mógł na wieki chwalić i czcić Boga i Ciebie. Amen.

(z: o. Jerzy od św. Józefa, Chleb powszedni. Rozmyślania…, Wyd. OO. Karmelitów Bosych Kraków 1959, t. II, s. 480-481)