Sancta Dei Genitrix – Święta Boża Rodzicielka

Skoro pojmujemy wiarą tę wielką podstawową prawdę, że Maryja jest Matką Boga, zaraz – jak w orszaku – pojawiają się inne prawdy; a jedną z nich jest to, iż była Ona wolna od zwykłego losu śmiertelników, którym jest nie tylko umrzeć, ale powrócić jako ziemia do ziemi, popiół do popiołu, proch do prochu. Umrzeć musiała i umarła, tak jak i Jej Boski Syn, bo był człowiekiem; ale różne dane przekonały świętych autorów, że chociaż Jej ciało było na pewien czas oddzielone od duszy i przeznaczone do spoczęcia w grobie, jednak nie pozostało tam, lecz zostało szybko zjednoczone za powrót z Jej duszą i podźwignięte przez naszego Pana do nowego, wiecznego życia niebiańskiej chwały.

A oto najoczywistszy powód skłaniający do takiego mniemania: skoro inni służebnicy Boga bywali podźwigani z grobu mocą Bożą, trudno przypuścić, żeby nasz Pan udzielił takiego przywileju komukolwiek innemu, a nie udzielił go swej własnej Matce.

Święty Mateusz opowiada, że po śmierci Pana Jezusa na krzyżu „groby się otworzyły i wiele ciał świętych, którzy pomarli, powstało. I wyszedłszy z grobów po Jego zmartwychwstaniu weszli do Miasta Świętego i ukazali się wielu”. Święty Mateusz mówi o „wielu ciałach świętych” – czyli świątobliwych proroków, kapłanów i królów czasów dawnych – które powstały z grobów jako zapowiedź Dnia Ostatecznego.

Czy da się pomyśleć, że Abraham albo Dawid, albo Izajasz, albo Ezechiasz mogli dostąpić takiej łaski, a Matka samego Boga jej nie dostąpiła? Czyż od miłości swego Syna nie miała prawa domagać się, aby nie odmówił Jej tego, czego innym udzielił? Czyż nie była Mu bliższa od największych nawet świętych, jacy żyli przed Nią? Czy było możliwe, żeby w stosunku do nich nastąpił wyłom w prawie grobu, a w stosunku do Niej nie? Przeto z ufnością mówimy, że nasz Pan, który przez swą mękę uchronił Ją od grzechu i skutków grzechu, nie omieszkał również zlać pełni zasług owej męki na Jej ciało tak samo, jak na Jej duszę.

(za: John Henry Newman, Rozmyślania i modlitwy. Sen Geroncjusza, IW Pax Warszawa 1985, s. 172-173)