„Oto ja służebnica Pańska”

(Łk 1, 38)

Maryja okazuje się mądrą służebnicą.

Rozważ, jak roztropnie i mądrze zachowała się Maryja wobec anioła. Daleka od wszelkiego pośpiechu i lekkomyślności badała ostrożnie, czy posłaniec przychodzi do Niej rzeczywiście od Boga. Wiedziała skądinąd z proroctwa Izajasza (Iz 7, 14), że obiecany Mesjasz ma się narodzić z dziewicy, chciała tylko wiedzieć, czy propozycja anioła zgadza się z wiarą i z zachowaniem dziewictwa. Dlatego wypowiedziała się kilkoma bardzo skromnymi słowami. „Myślała, jakie by to było pozdrowienie”. „Że zatrwożyła się, tłumaczy św. Bernard, świadczy to o Jej panieńskiej nieśmiałości; że niezmieszaną została świadczy o Jej męstwie; że milczała i namyślała się – o Jej roztropności”. Z jednej strony pałała pragnieniem spełnienia woli Bożej, z drugiej chciała z niezłomną wiernością i jak najdoskonalej zachować swój ślub wiecznego dziewictwa. Naśladuj tę wierną Służebnicę Pańską przez zachowanie i wierne wypełnianie ślubów [solidne wypełniania obowiązków swego stanu], do czego zachęca cię Duch Święty słowami: „Jeśli co ślubowałeś Bogu, nie omieszkaj tego spełnić; albowiem nie podoba Mu się niewierna a głupia obietnica; ale cokolwiek ślubujesz, oddaj” (Ekl 5,3). Podobnie wypowiada się św. Teresa: „Uważajcie, aby słowa wasze nie były tylko słowami; mówić i czynić, obiecywać i dotrzymywać powinno być u was jednym i tym samym. Ale niestety w obietnicach jesteśmy hojni, a w dawaniu skąpi, w dotrzymywaniu tak niedbali, że było by pewnie lepiej, gdybyśmy wcale albo nie tyle obiecywali albo nie tak pośpiesznie”

(Droga doskonałości, rozdz. 23)

Maryja okazuje się pokorną i posłuszną służebnicą.

Jest również godną zastanowienia głęboka pokora i posłuszeństwo Maryi względem Boga i Jego posłańca. Zdaniem Doktorów i Ojców Kościoła Maryja spodobała się Bogu przez czystość, ale z powodu swej pokory poczęła Syna Bożego. Nie może nas to dziwić, ponieważ Ona sama mówi o tym w swym hymnie Magnificat, w którym składa dzięki i objawia radość słowami: „Wejrzał Pan na uniżenie służebnicy swojej. Bo oto odtąd błogosławioną zwać mnie będą wszystkie narody. Albowiem uczynił mi wielkie rzeczy, który możny jest i święte Imię Jego” (Łk 1, 48-49). Pokora Maryi objawiła się w niezwykłym stopniu, kiedy po otrzymaniu od anioła wyjaśnień co do swoich wątpliwości rzekła w rozstrzygającej chwili: „Otom ja służebnica Pańska, niechaj mi się stanie według słowa twego” (Łk 1, 38). A wtedy „Słowo ciałem się stało” (J 1, 14). Sercem Maryi nie poruszała wówczas wzbierająca radość, ale głęboka pokora, która Ją opanowała na myśl, że Syn Boży przyjmuje postać sługi. Maryja, choć wybrana na Matkę Bożą, nazwała się i zachowała jak niepozorna służebnica. Jezus upokorzył się i stał się posłusznym aż do śmierci; Maryja zaś poddała się pokornie i posłusznie postanowieniom Bożym przez ochotne przyjęcie wszystkich trudów i cierpień połączonych z macierzyństwem Bożym. Podobnie jak Ojciec odwieczny wywyższył ponad wszystko Jezusa dla Jego pokornego posłuszeństwa, jak świadczy o tym św. Paweł (Żyd 5, 7), tak też Maryja została z tego samego powodu wyniesiona ponad wszystkie chóry aniołów i świętych w niebie. A więc jeśli i ty chcesz znaleźć łaskę u Boga i być blisko Jezusa w niebie, to ucz się od Maryi pokory i posłuszeństwa. „Jak bardzo zostanie kiedyś uczczony, powiada św. Teresa, kto tutaj na ziemi, z miłości ku Jezusowi wyrzekał się wszelkiej czci, i w tym upatrywał całą radość swoją, by być przy każdej sposobności upokarzanym”.

O Maryjo, Panno najmądrzejsza, najwierniejsza, najpokorniejsza i najposłuszniejsza, któraś tak dalece spodobała się Królowi nieba i ziemi przez swoje cnoty, że wybrał na swoje mieszkanie Twoje przeczyste łono, uproś i mnie tę łaskę, abym zdołał odmienić swoją duszę oraz rozwinąć w niej cnoty. Amen.

(z: o. Jerzy od św. Józefa, Chleb powszedni. Rozmyślania na wszystkie dni roku kościelnego, Kraków 1961 Wyd. OO. Karmelitów Bosych, t. I, s. 574-575)