Doktryna Matki Bożej jako Pośredniczki Wszystkich Łask jest prawdą wiary zawartą w powszechnym zwyczajnym nauczaniu Koscioła. Magisterium Kościoła mówi nam, że wszystkie łaski nawrócenia i uświęcenia, zasłużone przez Naszego Pana przez Jego mękę i śmierć na krzyżu, zostały złożone w Maryi, aby mogła je rozdawać wszystkim ludziom dobrej woli, „kiedy tylko chce, komu chce, w taki sposób jak Ona chce i z intensywnością jaką Ona pragnie” (św. Bernard).Ta tajemnica jest nie tylko jednym z najpiękniejszych przywilejów Niepokalanej, ale także rzeczywistością, która głęboko wpływa na relację duchowej Matki z nami, a zwłaszcza na Jej rolę w naszym dziele nawrócenia i uświęcenia.

Święty Ludwik Maria Grignion de Montfort wyjaśnia, że prawdziwe i doskonałe nabożeństwo do Maryi opiera się na tej prawdzie. To nabożeństwo wciela doktrynę Maryi jako „naszej Matki i Pośredniczki” w naszym życiu osobistym, dla naszego nawrócenia i uświęcenia. Jeśli Bóg chce „dać nam wszystko przez Maryję” (św. Bernard) i tylko przez Maryję, Bóg nie zbliży się do nas bez Niej i bez Niej nie wrócimy do Boga. Jeśli chcemy żyć chrześcijańskim życiem zgodnie z wolą Bożą, całe nasze życie musi być przeniknięte przez Maryję i kierowane przez Maryję. O ile Ona jest w nas obecna i staramy się robić wszystko przez Nią, z Nią, w Niej i dla Niej, Bóg da nam swoje łaski.

Ponieważ Pan Bóg nie zmusza nas do zaakceptowania swego odkupieńczego działania, ale pragnie naszej dobrowolnej zgody, Najświętsza Maryja Panna może pełnić w nas swoją rolę Pośredniczki tylko wtedy, gdy tego pragniemy, jeśli akceptujemy ją aktem woli, świadomym i zdecydowanym “tak”. Ona będzie wykonywać w nas swoją pracę tylko w takim stopniu, w jakim oddamy się Jej przez akt poświęcenia. Jeśli zastanowimy się nad tym, co dajemy Matce Bożej przez ten akt poświęcenia, musimy pamiętać, że w naszym życiu duchowym istnieją dwa wielkie cele: nasz stosunek do Boga i nasz związek z bliźnimi. Dlatego oddajemy się Maryi, aby stała się w pełni naszą Matką i Mistrzynią i abyśmy w pełni stali się Jej dziećmi i niewolnikami. Główny i fundamentalny akt poświęcenia zawiera cały nasz dar z siebie dla Maryi. Konkretnie i skutecznie koncentruje się na naszym własnym uświęceniu, naszym osobistym powrocie do Boga przez Maryję. Następnie oddajemy się Maryi, aby mogła Ona kierować naszym życiem na świecie i zadaniami, które Bóg chce, abyśmy wykonali. Odtąd będzie główną przyczyną (oczywiście zawsze podporządkowaną Bogu) wszystkich naszych działań i naszych relacji z innymi, i zaakceptuje nas jako narzędzia w Jej nieskazitelnych rękach. Prośmy Ją, by objęła wszystkie nasze zdolności, aby uczynić je kanałami, przez które może dokonywać w duszach cudów nawrócenia i uświęcenia oraz ogólnie „zmiażdżyć głowę węża”, „pokonać wszystkie herezje na całym świecie”, i w ten sposób coraz bardziej utwierdzać „panowanie Najświętszego Serca Pana naszego”.