Imię to słowo, które mówi nam, jakimi są ludzie, zwierzęta i rzeczy.
Misją i pierwszym zadaniem Adama było rozpoznanie i określenie każdego bytu oraz nazwanie go zgodnie z prawdą i rzeczywistością, która narzuciła mu się poprzez zmysły.
Nadał więc każdemu z nich nazwę zgodną z jego gatunkiem. Jednak tylko jedno stworzenie uniknęło tej klasyfikacji, jedna istota, dla której sam Bóg wybrał Imię. Tą istotą, która została poczęta i stworzona poza kategorią, poza zwyczajnością; nadzwyczajną, a jednocześnie o boskiej prostocie, jest Niepokalane Poczęcie.

A Dziewica miała na imię Maryja.

W tym Imieniu streszcza się cała doskonałość, cała potęga, cała wspaniałość. Brzmi ono jak olśniewająca trąbka i płynie jak delikatny szmer nigdy nie zmąconego zdroju. Z boskiej myśli wyjątkowa istota, która nosi to słodkie Imię, powróciła do swego Stwórcy uszlachetniona całą
doskonałością swego Fiat i Magnificat. Maryja nigdy nie zawiodła w tym, co mówi Jej imię. Królowa, księżniczka, doskonałość, biel, czystość, Jej imię posiada wiele synonimów.

A Dziewica miała na imię Maryja.

Zanieś do Serca Króla, o słodka Królowo, wszystkie modlitwy, pragnienia i śluby świętości naszego ludu, który nie potrafi wymówić Twojego imienia bez podziwu. A jeśli przez nieszczęście nasze grzechy sprawią, że zapomnimy o słodyczy Twojego imienia, przy którym nawet miód wydaje się gorzki, przyjdź i przypomnij nam o tym, abyśmy mogli otrzymać Boże miłosierdzie z Twojego Bolesnego i Niepokalanego Serca.