Krótka historia :
Od pierwszych wieków chrześcijaństwa, zarówno na Wschodzie, jak i na Zachodzie, czystość Maryi była określana jako „Panaghia”, czyli cała święta, uświęcona przez Ducha Świętego. W zależności od miejsca, święto Niepokalanego Poczęcia pojawiało się w różnym czasie, zanim stało się powszechne w 1602 r.
Przed ogłoszeniem dogmatu rozpowszechniła się nazwa „Maryja bez grzechu poczęta”, zwłaszcza po objawieniach na Rue du Bac w Paryżu w 1830 r. Niepokalana poprosiła św. Katarzynę Labouré o wybicie medalu ze słowami: „O Maryjo bez grzechu poczęta, módl się za nami, którzy się do Ciebie uciekamy.”
Sama Bernadeta Soubirous nosiła tenże Medalik Niepokalanego Poczęcia, który chrześcijanie przemianowali na „Cudowny Medalik”.
Pragnąc codziennie umacniać w umysłach wiernych tę naukę o Niepokalanym Poczęciu Matki Bożej oraz pobudzać ich pobożność i gorliwość do czci i kultu Niepokalanej Dziewicy, poczętej bez zmazy pierworodnej, Papieże z zapałem i radością udzielili pozwolenia na głoszenie Niepokalanego Poczęcia Maryi Panny w litaniach, zwanych Litanią Loretańską, i w samej Prefacji Mszy świętej, aby reguła modlitwy służyła w ten sposób do ustanowienia reguły wiary (lex orandi lex credendi).
Ogłoszenie dogmatu o Niepokalanym Poczęciu 8 grudnia 1854 r. przez papieża Piusa IX, z Konstytucji dogmatycznej Ineffabilis Deus:
„Dlatego po przedstawieniu Bogu przez Jego Syna naszych nigdy nieustających pokornych i popartych postem prywatnych oraz publicznych próśb Kościoła, aby mocą Ducha Świętego raczył pokierować i wesprzeć nasz umysł, wybłagawszy wsparcie całego niebieskiego dworu oraz zawezwawszy z westchnieniem Ducha Pocieszyciela i za Jego natchnieniem na chwałę Świętej i Niepodzielnej Trójcy, na cześć i uwielbienie Bogurodzicy Dziewicy, dla wywyższenia wiary katolickiej i rozkrzewienia religii chrześcijańskiej, powagą Pana naszego Jezusa Chrystusa, świętych Apostołów Piotra i Pawła oraz
naszą ogłaszamy, orzekamy i określamy, że nauka, która utrzymuje, iż Najświętsza Maryja Panna od pierwszej chwili swojego poczęcia – mocą szczególnej łaski i przywileju wszechmogącego Boga oraz ze względu na przewidywane zasługi Jezusa Chrystusa, Zbawiciela rodzaju ludzkiego – została zachowana wolna od wszelkiej zmazy grzechu pierworodnego, jest prawdą przez Boga objawioną i dlatego wszyscy wierni powinni w nią wytrwale i bez wahania wierzyć.
Dlatego też ci, którzy ośmieliliby się w sercu pomyśleć inaczej, niż zostało to przez nas określone, od czego niech Bóg zachowa, niech się dowiedzą i wiedzą na przyszłość, że własnym wyrokiem się potępili i doznali upadku w wierze oraz odpadli od Kościoła katolickiego, a ponadto na mocy samego faktu popadają w kary ustanowione przez prawo, jeśli to, co czują w sercu, odważą się w słowie lub piśmie lub w inny dostrzegalny sposób wyjawić.”
