Według św. Ludwika Marii jego poświęcenie czyni tego, kto go dokonuje, niewolnikiem Matki Bożej, jak to sam wyjaśnia w drugim rozdziale swojego „Traktatu o prawdziwym nabożeństwie do Najświętszej Maryi Panny”. Tymczasem, jak argumentują niektórzy, niewolnictwo jest przecież sprzeczne z prawem naturalnym. Co więcej, poświęcić się stworzeniu stanowiłoby akt bałwochwalstwa, ponieważ Bóg sam jeden jest Panem wszystkiego.

Należy zauważyć, że św. Ludwik został kanonizowany przez Piusa XII 20 lipca 1947, co potwierdza prawowierność jego duchowości. Szczególną troską Kościoła w trakcie procesu kanonizacyjnego jest bowiem badanie pism danego świętego, aby upewnić się, że są one w pełnej zgodności z doktryną Kościoła.

Wyjaśnienie teologiczne

Poświęcić coś oznacza przeznaczyć to w sposób niepozostawiający wątpliwości do kultu Bożego. Zatem, poświęcić osobę oznacza poświęcić jej życie służbie Bożej: tak dzieje się, w różnym stopniu, w przypadku ślubów zakonnych oraz święceń kapłańskich.

Poświęcić się świętemu oznacza więc zobowiązać się do otaczania go czcią. Jest do dopuszczalne w takiej mierze, w jakiej dopuszczalny jest sam kult świętych i pozostawione wolnej woli w takiej mierze, w jakiej prywatny kult świętych nie jest wiernym narzucony przez Kościół.

Poświęcenie się Matce Bożej według formuły zaproponowanej przez św. Ludwika de Montfort polega na:

doskonałym odnowieniu przyrzeczeń chrztu świętego „przez ręce Maryi”

* Chrzest święty, przez swe nadprzyrodzone skutki oraz swój charakter jako aktu liturgicznego wprowadza człowieka w życie, które pociąga za sobą zarówno prawa (otrzymywanie sakramentów), jak i obowiązki (wypełnianie przykazań). Przyrzeczenia chrzcielne stanowią gwarancję, że osoba chrzczona zna swoje obowiązki i zamierza je wypełniać.

* Dobrze jest by ci, w których imieniu owo przyrzeczenie złożyli kiedyś rodzice chrzestni, odnowili je później sami, jako że to przecież oni muszą go przestrzegać.

* To, iż odnawia się je „przez ręce Maryi” wyraża:

+ Uznanie szczególnej roli Matki Bożej w dziele zbawienia każdej pojedynczej duszy.

+ Oddanie się Jej, aby osiągnąć owo zbawienie. Tak jak osoba chrzczona powierza się opiece swoich rodziców chrzestnych w prowadzeniu życia chrześcijańskiego, podobnie osoba dokonująca poświęcenia, oddaje się Maryi.

poświęceniu siebie i swoich dóbr Maryi Pannie. To z kolei obejmuje dwie rzeczy:

* Dar z siebie i swoich dóbr dla Maryi Panny. Jeśli idzie o dobra duchowe (zasługi, wstawiennictwa, odpusty i intencje modlitewne), polega to powierzeniu Jej decyzji w tych sprawach.

* “Pragnienie podporządkowanej Bogu, lecz całkowitej zależności od Maryi Panny”: nie chodzi tu więc o jednorazowy akt, lecz o akt, które zaowocuje prawdziwym poświęceniem się Matce Bożej, aby wszystkie czyny życiowe odbywały się, a wszystkie dobra były wykorzystywane zgodnie z Jej wolą.

Wszystko to odbywa się więc w ramach kultu, wprawdzie nieobowiązkowego, lecz do którego Kościół zachęca, by był oddawany Bogu.

Odpowiedź na zarzuty

Niewolnictwo oznacza stan, w którym czyjeś czyny podlegają woli kogoś innego i są ukierunkowane nie na dobro czyniącego, lecz rozkazującego. Całkowite poświęcenie się Maryi Pannie w taki sposób, by spełniać jedynie Jej wolę prowadzi do poświęcenia swojego życia służbie Bożej pod opieką Matki Bożej, gdyż taka jest Jej wola.

Tak więc, wierzący, który się do tego zobowiązuje, nie wyrządza szkody swoim obowiązkom względem Boga lub względem bliźniego, które są przecież znane Matce Bożej, ani też obowiązkom wobec siebie samego, ponieważ owo poświęcenie prowadzi go do zbawienia. A jednak, taki stan może być scharakteryzowany jako niewolnictwo.

Poświęcenie się świętemu oznacza zobowiązanie się do otaczania go czcią. Jako że świętym należy się kult dulia, oddawanie im czci w ten sposób nie podpada pod czczenie stworzenia.

Niech za podsumowanie posłużą słowa św. Ludwika: „Jestem cały Twój i wszystko, co mam, jest Twoją własnością, umiłowany Jezu, przez Maryję, Twoją świętą Matkę”.

Fsspx.news