Kościół czci w szczególny sposób Matkę Bożą jako Królową Różańca Świętego ofiarując Jej szczególne święto liturgiczne.
Święto Matki Bożej Różańcowej jest wyrazem miłości, ale również aktem wdzięczności za wielkie zwycięstwa odniesione na przestrzeni wieków przez lud chrześcijański, nie tylko bronią fizyczną, ale też tą bronią duchową jaką jest różaniec.
To święto jest najpiękniejszym oficjalnym świadectwem mocy i znaczenia modlitwy różańcowej. Teksty liturgiczne tego święta, przede wszystkim hymny Liturgii Godzin, czczą różne tajemnice różańca. W Jutrzni czytamy: „I jak dzień wiosenny otaczały ją kwiaty róż i lilie padolne”, to jasna aluzja do róż mistycznych składanych u stóp Maryi przez Jej dzieci odmawiające różaniec.
Kościół przyciąga naszą uwagę przez czytanie z Mszy z Księgi Przysłów: „Teraz więc, synowie, słuchajcie mnie: Błogosławieni, którzy strzegą dróg moich; słuchajcie nauki, a bądźcie mądrzy, i nie odrzucajcie jej. Błogosławiony człowiek, który mnie słucha i który czuwa co dzień u drzwi moich, i strzeże podwojów mej bramy. Kto mnie znajdzie, znajdzie życie i wyczerpie zbawienie od Pana”.
To święto przekazuje nam także ważną wiadomość, mianowicie, że odmawianie z gorliwością różańca to czczenie Jezusa i Maryi, bo to nabożeństwo jest medytacją o życiu Matki Bożej i jej umiłowanego Syna. W istocie, w pozdrowieniu anielskim wymawiamy dwa święte imiona Jezusa i Maryi. To dlatego Kościół pochwala praktykę nabożeństwa różańcowego i z gorliwością poleca ją swoim wiernym mówiąc w kolekcie: „Boże, spraw abyśmy rozważając te tajemnice w różańcu Najświętszej Maryi Panny naśladowali to, co one zawierają, i osiągnęli to, co obiecują”.
Różaniec jest też narzędziem do naśladowania. Możemy naśladować tylko to, co jest nam znane. Jeśli artysta chce coś namalować czy wyrzeźbić, musi mieć plan, pomysł, motyw, który chce wyrazić w swojej pracy. My tak samo, jeśli chcemy naśladować Jezusa i Maryję musimy poznać Ich życie. I różaniec jest najlepszym środkiem do tego, bo jeśli całkowicie się skupimy na tym nabożeństwie, pozwoli nam ono ujrzeć najważniejsze wydarzenia z ziemskiego życia Zbawiciela i Jego Matki oraz ich chwalebnego życia w niebie i wyciągnąć z tego owoce.
Każda dziesiątka różańca zagłębia duszę w jednej z tajemnic Bożych, co bez wątpienia zostawia ślady w naszym sercu. Różaniec nas przemienia przez każdą ze swoich tajemnic: z jednej strony wzmacnia stan łaski uświęcającej w naszych duszach, z drugiej strony pobudza nas do pokutowania za grzechy i do pragnienia poprawy. Innymi słowy, sprawia, że stajemy się podobni do Jezusa i Maryi.
Dobrze odmówiony różaniec jest prawdziwą szkołą duchowości chrześcijańskiej, którą możemy zakwalifikować jako chrystocentryczne nabożeństwo maryjne. Jego tajemnice świadczą o tym, że w życiu Matki Bożej, wszystko jest odwrócone, odniesione i skupione w Jej umiłowanym Synu. Tak jak jej radości i przyjemności z boleścią Boga wcielonego, który stając się człowiekiem, przyjął cierpienie, aby odpokutować za nasze grzechy.
Jedynym cierpieniem Maryi jest Męka Jezusa: widziała Go zdradzonego, biczowanego, cierniem ukoronowanego, ukrzyżowanego za nasze grzechy. Jedyną radością Maryi jest Jezus: bycie Jego matką, tulenie Go w ramionach, pokazanie Go światu, aby został uwielbiony, rozważanie Jego Zmartwychwstania, zjednoczenie się z Nim w Niebie. Różaniec może nam pomóc przeniknąć niewysłowioną pokorę Wcielenia, okrucieństwo Męki i wielkość chwały Zbawiciela.
fsspx.news
Ilustracja: Giogo / CC BY-SA (https://creativecommons.org/licenses/by-sa/4.0)