Pochodzący z arystokratycznej rodziny rzymskiej Ambroży (339-397) był najpierw gubernatorem w Mediolanie. Został wyniesiony na urząd biskupi będąc jeszcze katechumenem. Św. Ambroży był wnikliwym psychologiem o naturze kontemplacyjnej.

Pełen zapału studiował grekę, aby poznać doktrynę chrześcijańską. Postrzegał rzeczywistość w całej jej głębi i subtelności, często w perspektywie mistycznej, co było niezwykle oryginalne dla ówczesnego człowieka Zachodu. Następujący tekst pochodzi z drugiej księgi „De Virginibus” – traktatu skierowanego do dziewic , który zadedykował swojej siostrze Marcelinie, dziewicy konsekrowanej, w Rzymie.

Pierwszą rzeczą, która rozpala zapał do nauki, jest wielkość nauczyciela. Cóż jest większego od Matki Bożej? Cóż chwalebniejszego niż Ta, którą wybrała sama chwała? Cóż może być bardziej czystego niż ta, która zrodziła ciało bez cielesnego skalania? A co z innymi jej zaletami? Była dziewicą, nie tylko na ciele, ale i na duchu, a jej czystości nigdy nie zmieniły podstępy grzechu.

Maryja była pokornego serca, poważna w mowie, roztropna w umyśle, oszczędna w słowach, pilna w czytaniu, pokładająca nadzieję nie w niepewnych bogactwach, lecz w modlitwie ubogich, pilna w pracy, skromna w rozmowie; nie szukała człowieka, lecz Boga jako sędziego swych myśli, nikogo nie krzywdziła, wobec wszystkich była życzliwa, pełna szacunku dla starszych, nie zazdrościła równym sobie, unikała chełpliwości, kierowała się rozsądkiem i kochała cnotę.

Chociaż była Matką Pana, pragnęła jednak poznać Jego przykazania; Ona, która zrodziła Boga, pragnęła jednak poznać Boga. Ona jest wzorem dziewictwa. Rzeczywiście, samo życie Maryi powinno być przykładem dla wszystkich. Jeśli więc kochamy autorkę, doceniajmy także jej dzieło, a wszyscy, którzy dążą do jego przywilejów, niech naśladują jej przykład.

Jakże wiele cnót jaśnieje w jednej Dziewicy! Tajemnica skromności, sztandar wiary, wzór pobożności, dziewica w domu, pomocnica w kapłaństwie, matka w świątyni. Ach, ileż to dziewic ona spotka, ileż to dziewic obejmie i przyprowadzi do Pana, i powie: „Oto ta, która strzegła łoża mojego Syna, ta, która strzegła łoża małżeńskiego w nieskazitelnej czystości“.

I w ten sam sposób Pan powierzy je Ojcu, powtarzając słowa, które umiłował: „Ojcze, któreś mi dał, chcę, aby gdziem ja jest i oni byli ze mną“ (J 17,24). I nie tylko same doznają dobra, bo nie dla siebie żyły. Jedna dziewica odkupi może swych rodziców, inna swych braci. „Ojcze sprawiedliwy, świat cię nie poznał“ (J 17,25), lecz one mnie poznały i nie chciały znać świata.

Jakaż to będzie procesja, jaka radość bijących brawo aniołów! Zasłużyła na mieszkanie w niebie, ta, która prowadziła niebiańskie życie na świecie. Wtedy Maryja weźmie tamburyn i poprowadzi chór dziewic w śpiewie do Pana i w błogosławieństwie, że przeszła przez morze świata, nie ginąc w jego falach (Wj 15,20).

Wtedy każda z nich będzie się radować, mówiąc: „ Pójdę do ołtarza Bożego, do Boga, który uwesela młodość moją“ (Ps 43,4) i „ofiaruję Bogu ofiarę chwały a oddam Nawyższemu śluby moje“ (Ps 50,14).

I nie wątpię, że przed wami szeroko otwierają się ołtarze Boga, wy, których dusze ośmielę się powiedzieć, że są ołtarzami, na których codziennie dla odkupienia Mistycznego Ciała składa się w ofierze Chrystusa.

Jeśli bowiem ciało Dziewicy jest świątynią Boga, to cóż dopiero mówić o duszy, która obnażona ręką wiecznego Kapłana, z usuniętym niejako popiołem ciała, wydycha żar boskiego ognia? Błogosławione dziewice, pachnące nieśmiertelną wonią łaski, jak ogrody kwiatami, świątynie kultem Bożym, ołtarze kapłanem.

źródło: o. Pius Régamey, Najpiękniejsze teksty o Maryi Dziewicy

fsspx.news

Bartolomeo Suardi (Bramantino): Madonna z Dzieciątkiem ze św. Ambrożym i św. Michałem