Ofiara Mszy świętej jest w swej istocie Ofiarą Krzyża. Bóg zechciał jednakże, aby Maryja stała się cząstką owej żertwy dokonanej na Kalwarii. Jako Współodkupicielka ofiaruje Ojcu Niebieskiemu tą samą żertwę – swojego Syna – zrzekając się matczynego prawa do Jezusa oraz jednocząc wolę i cierpienia z wolą i cierpieniem Chrystusa.

Msza święta jest dziedzictwem Ofiary Krzyża, naczyniem, które zbiera jej zasługi. Maryja jest Tą, która rozdziela wszystkie łaski uzyskane poprzez Kalwarię. Wynika z tego, że także podczas Mszy Jej rola jest wyjątkowa – ponieważ i z tej bezkrwawej Ofiary wypływa strumień nadprzyrodzonych łask. Na Golgocie Maryja rodzi nas do życia wiecznego, rodzi w nas życie Boże. Pozostaje nam Matką podczas każdej Mszy świętej: odnowienie i uobecnienie Ofiary Krzyża oznacza odnowienie i uobecnienie Jej pośrednictwa w otrzymywaniu wszelkich łask.

Jest zatem wielce pożyteczne, aby uczestniczyć w celebracji Mszy świętej, stojąc pod Krzyżem z Maryją, Matką Bolejącą; w ten sposób chronimy się niejako w Jej Bolejącym Sercu, a poprzez owo Serce – i wewnątrz Niego – dosięgamy i jednoczymy się z cierpieniem Ukrzyżowanego.

Z tego też powodu Maryja pojawia się często w samej liturgii Mszy świętej: w Confiteor pomaga nam poczuć głębszą skruchę i oczyścić serce. W Credo uznajemy Jej decydującą rolę w Tajemnicach Wcielenia i Odkupienia. W modlitwie Suscipe Sancta Trinitas, na końcu Ofertorium, możemy pojąć Świętą Ofiarę Mszy jako najwyższy akt Jej wyniesienia – i chwały. W modlitwie Communicantes, przed słowami Konsekracji, jednoczymy się z Maryją całkowicie, a poprzez Nią jednoczymy się z Ofiarą Chrystusa. Po Pater noster prosimy o Jej wstawiennictwo, aby Królowa Pokoju przyniosła nam – i w nas – pokój samego Chrystusa.

Co więcej, także przedmioty wykorzystywane w liturgii symbolizują Maryję, o czym bardzo wyraźnie przypomina liturgia etiopska, sławiąc Maryję: Raduj się, o złoty stole, na którym dojrzewa niepojęta Tajemnica. Jesteś złotą czaszą, w której trzymana jest manna, chleb, który nam zstąpił z nieba. Jesteś złotą pateną, na której spoczywa chleb pokładany. Jesteś złotym kielichem, w którym zawiera się wino Tajemnicy, zmieszane z aromatem Ducha Świętego… Jesteś złotą kadzielnicą, w której żarzy się węgiel Boskości.

W tym samym duchu pisze ojciec F. Faber: Serce Maryi jest żyjącym ołtarzem, na którym dokonuje się Żertwa. To zranione Serce jest też lewitą, jego puls jest rytmem liturgicznego dialogu. Jest kadzielnicą, z której wiara, nadzieja, miłość i uwielbienie całego świata wznosi się niczym dym kadzideł przed oblicze Baranka, który był zabity. Jest chórem tej majestatycznej Mszy, chórem ponad wszelkie chóry aniołów. Czyż nie jest ta cisza niezwykłej Boleści Maryi zarazem śpiewem Tajemnicy, niepojętą pieśnią przeznaczoną Ofiarowanemu?

W taki oto sposób Maryja jest przestrzenią duchową, świętą atmosferą, sanktuarium, w którym dokonuje się nasza przemiana – tak, aby głębiej i lepiej pojąć wielkie Boże Misterium i otrzymać wewnętrznie wszystkie owoce tego Drzewa Życia – świętej Ofiary Mszy.

fsspx.news