Maksymilian Kolbe nazwał członków MI „rycerzami” nie dlatego, żeby byli z siebie samych szczególnie silnymi, dzielnymi czy potężnymi, ale z powodu tego, że służą oni tak dostojnej Królowej, której należy się nie mniej niż ideał rycerza; rycerza, który jest gotów, niepomny siebie, oddać się całkowicie za ideał, dla swojej Królowej. Św. Maksymilian tak nakreślił ten ideał: Pro amore, usque ad victimam – Wszystko dla miłości, aż do ofiary życia. Jako że chodzi tutaj o walkę duchową, tak mężczyźni, jak i kobiety są w równym do tego rycerstwa powołani.

Ideał Rycerza:

• „Rycerz jest natchniony wzniosłym ideałem. Nie zadowalają go półśrodki ani miernota; on chce wszystkiego! Świat jest dla niego za mały.” (św. Maksymilian)
• Gdy tylko już poznał i pokochał Niepokalaną, zdał sobie sprawę z powołania; być Jej orędownikiem, stać Jej narzędziem, pozwolić się Jej prowadzić. Tę chęć wyraża przez oddanie się Niepokalanej. Jednakże, nie zadowala się samym poświęceniem, lecz raczej „stara się, jak tylko może, dla Niej zdobyć serca innych, aby i one dla Niej się poświęciły” (św. Maksymilian). Za św. Maksymilianem powtarza: „Żyję tylko dla dusz, to moje zadanie!”.
• Maryja prowadzi rycerza do Chrystusa, dlatego jego motto brzmi: Cały świat dla Chrystusa przez Niepokalaną! Tęskni on za tym, aby Chrystus znów odbierał chwałę w społeczeństwie, mając świadomość, że „nie ma żadnego skuteczniejszego środka (przeciw złu dzisiejszych czasów) nad przywrócenie panowania naszego Pana” (Pius X).
• Rycerz nie pozwala, aby jego własne słabości czy przeważająca moc wroga go zniechęciły. „Są dwie drogi: własna siła albo moc Boża. Wszystko zależy od tego, którą pójdziemy. Kiedy sprawa ma zerową wartość (to jest wsparta naszą własną siłą), wtedy i wynik będzie zerowy. Będziemy więc budować na sobie samych, czy na Bogu?” (św. Maksymilian). Tak więc woła on za Dawidem Goliatom tego świata, którzy zdetronizowali Chrystusa: „Ty idziesz na mnie z mieczem, dzidą i zakrzywionym nożem, ja zaś idę na ciebie w imię Pana Zastępów, Boga wojsk izraelskich, którym urągałeś.” (1 Sam 17, 45) Nie pokłada nadziei w środkach i wiedzy światowej, lecz raczej w Bogu jedynie. Na podobieństwo Dawida w tej walce korzysta ze środków, które w oczach świata są głupstwem. Ufa „orężu”, które podarowała mu jego Pani, zwłaszcza Cudownemu Medalikowi i Różańcowi – „procy Dawida” (Pius XII) i „ostatniemu środkowi zaradczemu” (Matka Boża fatimska).

Nasz patron podsumowuje ten ideał następująco:

„Rozważmy dziś portret prawdziwego Rycerza Niepokalanej. Nie kurczy on swojego serca dla siebie samego, ani nawet dla swej rodziny, krewnych, przyjaciół czy rodaków; obejmuje on nim cały swiat, wszystkich razem i każdego z osobna, ponieważ wszyscy bez wyjątku są odkupieni przez Krew Chrystusową, wszyscy są naszymi braćmi. Pragnie on dla każdego prawdziwego szczęścia, oświecenia światłem wiary, oczyszczenia z grzechów i serca rozpalonego Bożą miłością, miłością bez granic. Szczęście całej ludzkości w Panu Bogu przez Niepokalaną – to jego marzenie. Rycerz Niepokalanej jest wojownikiem o zdobycie dla Niej serc wszystkich! – Wszystkim naprzeciw podaje swoją troskliwą dłoń, za wszystkich się modli, za wszystkich znosi cierpienia.”

(św. Maksymilian Kolbe)